_ در این افراد اختلالات اضطرابی و افسردگی شایع است . وجود توام اختلال شخصیت اجتنابی با اختلال شخصیت وابسته زیاد ملاحظه می شود زیرا افرادی با شخصیت اجتنابی به آن عده افراد معدودی که با ایشان دوستی دارند ، خیلی پیوسته و وابسته می شوند . رفتار اجتنابی اغلب از دوره شیرخوارگی یا کودکی با خجالت ، انزوا و ترس از بیگانگان و موقعیت های تازه آغاز می شود .

هنگامی که روابط اجتماعی با مردم ناآشنا اهمیت بیشتر پیدا می کند یعنی در دوره نوجوانی و ابتدای جوانی ، فرد به نحوی فزاینده خجالتی تر و رفتارهای او اجتنابی تر می شود .

درمان در درجه نخست عبارت است از روان درمانی . درمانگر ضمن اینکه رفتارهای اجتنابی بیمار را در ابتدا می پذیرد و نسبت به آن تفاهم نشان می دهد به تدریج بیمار را تشویق می کند که به سوی جهان بیرون برود و آنچه را به عنوان خطرات بزرگ، تحقیر ، طرد و شکست تلقی میکند ، بپذیرد . درمان گروهی و آموزش جرات که نوعی رفتار درمانی است هر دو می تواند مفید باشد . داروهای ضد اضطراب و ضدافسردگی قابل استفاده است .

_ ویژگی اصلی اختلال شخصیت اجتنابی عبارت است از : احساس ناشایستگی ، حساسیت شدید به ارزیابی منفی دیگران ، ناتوانی در مهار رفتارهای اجتماعی و لذت نبردن از زندگی . از آنجا که این افراد دچار ترس شدید از خرده گیری ، عدم پذیرش یا طرد از سوی دیگران هستند ، از هر فعالیتی که متضمن تماس و ارتباط با دیگران باشد ، اجتناب  می کنند .

این فعالیت ها ممکن است ، شغلی ، تحصیلی ، ورزشی ، تفریحی و یا هر نوع دیگر باشد . از ازدواج خودداری می کنند ، زیرا می ترسند که از عهده خواسته های همسر برنیایند و مورد انتقاد قرار گیرند . پیشنهاد ارتقاء مقام را رد می کنند ، زیرا بار مسئولیت های جدید ممکن است توام با انتظاراتی از سوی مافوق و همکاران باشد و منجر به خرده گیری از سوی آنان شود .

آنها همیشه گوش به زنگ و مراقب حرکات و حالات چهره دیگران هستند و در جست و جوی نشانه های تمسخر و استهزاء و رنجش و نفرت از سوی دیگران نسبت به خود هستند . دیگران این افراد را به عنوان خجالتی ، ترسو ، تنها و منزوی توصیف می کنند .